Savruldular…
…
Sonbahar yapraklarını henüz toplarken topraktan…
Güneş bi başka doğmalarla karşılarken denizi…
Fırtınalar dinmiş, mavilikler huzurla sakin ve telaşsız dalgalanırken…
Tüm ihtimallerin kuruduğu, ömürlerin filizlenip sürgün verdiği gebe günlerde…
Hasretler tükenmişken, sarı güneşte, yeşil doğada, mavi gözlerinde can bulurken,
Ruhun cananına kavuşmuş…
Sensizlik rüzgarları dinmiş,
Somurtkan yüzlere tebessümler eklenmişken…
Devşirme sevdalara minik bi gülümsemeyle
Vedasız bir el salladı önce…
Ardından, güzelliği sonsuzluğa döndü,
Sevgilerini kurban verdi…
Aşklarını yakıp… küllerini rüzgara emanet…bırakıp…terk etti…
Ruhları bedenlerine sıkışmış
Çığlıklar atarak ilerleyen karanlık trenin karanlık yolcularına karıştı…
Akıbetinden sual olunmazlara kavuşup…
Bulutlara hiç bitemeyen göz yaşları yükletti…
Güneşi soldurup…
Günleri tek geceden ibaret kılıp…
Ardına bakmadan…
Gitti!!!
Dedim…
Huzurla uyu bebeğim…
Kavuşacağım güne değin… hasretinle yaşayıp, sadakatimle sana yaslanacağım…
Sen bilinmezlerde… bense, bıraktığın yerde katlanmış duygumla biz olmayı bekleyeceğim…
Dedi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder